NEXT STORY
Not such a terrible devil
RELATED STORIES
NEXT STORY
Not such a terrible devil
RELATED STORIES
Views | Duration | ||
---|---|---|---|
21. Anti-Semitism before the war | 687 | 03:45 | |
22. Austria before the war | 441 | 05:29 | |
23. Not such a terrible devil | 392 | 02:18 | |
24. My mother's grave in the Jewish cemetery | 366 | 01:28 | |
25. Following my mother's death | 303 | 02:22 | |
26. Learning to speak Polish | 533 | 01:12 | |
27. Friendship with Stasia | 380 | 04:27 | |
28. The outbreak of war and Stasia's fate | 370 | 01:48 | |
29. The end of the war | 400 | 05:35 | |
30. Leaving for Lublin | 305 | 04:29 |
[Q] Pamiętasz wyjazd swojej matki na olimpiadę robotniczą w Wiedniu?
Świetnie, na Dworcu Głównym piękny pociąg cały w czerwonych flagach, wszyscy w niebieskich bluzach, w czerwonych krawatach. No i robotnicza olimpiada to była. No to był... nie pamiętam, który to był rok, to musiał być, no, jeszcze przed Anschluss... 1936 chyba. No muszę... mama mówi: 'Marek, jedź ze mną, ostatni raz w życiu zobaczysz socjalizm'. A ja byłem na dworcu, jeszcze na dworcu można było jechać, ja byłem... jeszcze byłem nieletni, coś takiego, nie musiałem mieć paszportu, czy byłem dopisany może do mamy paszportu, nie wiem. To ja mówię: 'Mama, wiesz co, ja nie pojadę, ja pojadę z kolegami na obóz'. I to była ta głupota moja, nie pojechałem do Wiednia. A tam było... Niezależnie od wszystkiego to był ostatni wolnościowy zryw, bo potem było powstanie w Wiedniu, te walki w Karl-Marx-Stadthof. Ja teraz po wojnie to oglądałem, faktycznie oni to wybudowali na twierdzę, małe okienka, już teraz nie zakratowane, strzelnice z dachów, wielkie budowle, grube ściany, oni tam walczyli... o, ze dwa tygodnie, z tym rządem austriackim jeszcze, który się chciał... był proniemiecki. I przegrali. I na przykład ich takim symbolem były trzy strzały: my chcemy, żeby... bo to po żydowsku, po niemiecku to brzmi tak: my chcemy zrobić, żeby świat był wolny, bo co chcą te trzy strzały. Te trzy strzały chcą: pierwsza wolność, druga nie pamiętam co, trzecia sprawiedliwości. Ta druga już nie pamiętam co chciała strzała. I wszyscy wtedy w solidarności nosili tutaj, wszyscy postępowi ludzie w Warszawie nosili tutaj takie znaczki, kółko i trzy strzały. To znaczy, że jesteś z austriackim tym. No i wtedy to się stało, że takie piosenki były. Friedrich, Weissel, Munichreiser – to byli ci dowódcy tego powstania, którzy, jak upadło, zaczęli uciekać do Czech i zabili... zabili Austriacy dwóch na granicy, a jeden się przedostał. I Otto Bauer, który był przywódcą tej czeskiej socjaldemokracji, który był takim lewicowym socjaldemokratą, był w jednej, że tak powiem, parafii z bundowcami. Zdaje się, że jemu się udało wyjechać z Austrii, ale to... a może on nie żył już wtedy.
W każdym razie Bund do Austrii miał taki sentyment, bo oni byli lewicowi, postępowi, mniejszości narodowe tam miały swoje miejsce. Bo tam było... Antysemityzm nie był tym, po wierzchu, nie był tym wszystkim, potem się okazało, że Austriacy to byli najgorsze świnie, bo wszyscy, zwróćcie uwagę, prawie wszyscy dowódcy obozów koncentracyjnych to są Austriacy – w Oświęcimiu i tak dalej – nie chcę wyliczać, bo mi przykro jest. Zresztą ta antysemicka propaganda w Austrii, gdzie nigdy nie było denastryfikacji, nie... nie wykorzeniła nawet z dzieci tego antysemityzmu, bo babcie... Ja nie opowiadałem, jak tam przyjechał do mnie ten Austriak, co mi przywiózł wino, karafkę i córkę, no i żonę, dyrektor szkoły. Co kiwasz głową?
[Q] Opowiadaj.
A nie opowiadałem?
[Q] Znacie, to posłuchajcie.
A, nudna jesteś. Więc tam jest... tam nie było denastryfikacji. Oni, Austriacy się od razu postawili w tej sytuacji, jak Niemcy się dziś chcą postawić, ofiar wojny, że oni zostali zaanektowani. Trzeba powiedzieć, że takiego entuzjazmu dla Hitlera, dla Anschlussu, jaki był w Austrii, ja to pamiętam, że jak się nazywało... przed kinem była kronika, ja to widziałem na kronice filmowej. To sobie trudno... W Niemczech nie było takiego entuzjazmu, jak tam. Austriacy są w ogóle słabeusze, widocznie, im się bardzo spodobało gross Deutschland i tak to się stało. I oni poszli na pełną współpracę, znaczy Dollfussa zabił Hitler, bo on się tam chciał dla siebie trochę wolności, ale nie dostał, ale Austria cała była z Hitlerem. I to jak.
[Q] Do you remember your mother going to the worker's olympiad in Vienna?
Very clearly. The main train station, a beautiful train covered in red flags, everyone wearing blue shirts and red ties. That was the workers' olympiad. I don't remember which year that was, it must have been before Anschluss, 1936, maybe. Perhaps. My mother said, 'Marek, come with me, this is the last time you'll ever see socialism'. I was at the train station, I could have gone, I was still under-age so I didn't need a passport or perhaps I was included in my mother's passport. So I said, 'You know what, mother? I won't go, I'll go to summer camp with my friends'. That was so stupid of me, I didn't go to Vienna. Apart from everything else, that was the last expression of freedom because then came the uprising in Vienna, those battles in Karl-Marx-Stadthof. I was looking at this now after the war and they really did build a fortress, small windows, no longer barred, arrow slits on the roof, a huge edifice, thick walls, they fought there for oh, two weeks against the Austrian government which was pro-German. And they lost. Their symbol was three arrows: we want... in German it goes like this: we want to make the world free. What did these three arrows want? The three arrows were - the first, freedom, the second, I can't remember what, the third, justice. Everyone wore... all the progressive people in Warsaw wore in solidarity these badges, a circle and three arrows. That meant you were with that Austrian thing. That's when it happened, there were songs. Friedrich, Weissel, Munichreiser - they were the leaders of that uprising. When it collapsed, they tried to escape to the Czechs. The Austrians killed two of them on the border and one got across. And Otto Bauer, who was the Czech social democrat leader, was, so to speak, on the same wavelength as members of the Bund Party because I think he'd managed to leave Austria. Or perhaps he was dead by then.
In any event, Bund had a particular liking for Austria because people there were left wing, progressive, national minorities had a place there. Anti-Semitism wasn't, superficially it wasn't... later on, it transpired that the Austrians were the worst swine because notice that everyone, almost every commandant of the concentration camps was an Austrian, in Auschwitz, I don't want to list them because it upsets me. Anyway, this anti-Semitic propaganda in Austria, where there had never been de-Nazification, had never uprooted this anti-Semitism even from the children. Did I not tell you about the time that Austrian came to see me, the one who brought wine, his child and a wife, who was a school headmaster? Why are you nodding your head? Tell us. I haven't told you? If you know it, then listen. You're boring. There was no de-Nazification there. The Austrians immediately put themselves in the same situation that Germans want to adopt today, the victims of war, that they were annexed. But I have to say that there wasn't any other place that showed as much enthusiasm for Hitler and for the Anschluss as Austria. I remember watching the news chronicles before the film shows in the cinema, so I saw this in the news chronicles. In Germany there wasn't as much enthusiasm as there was there. The Austrians are obviously weaklings and they liked grosse Deutschland very much, so that's what happened and they went for full co-operation. Hitler killed Dollfuss as he wanted a bit of freedom for himself but didn't get it, while the whole of Austria backed Hitler.
Marek Edelman (1919-2009) was a Jewish-Polish political and social activist and a noted cardiologist. He was the last surviving leader of the 1943 uprising in the Warsaw Ghetto. Following the Second World War, he took an active part in domestic and international politics, dedicating himself to fighting for justice and peace.
Title: Austria before the war
Listeners: Anka Grupinska Joanna Szczesna Joanna Klara Agnieszka Zuchowska
Anka Grupinska ukonczyla filologie angielska na UAM w Poznaniu. Wspólpracowala z poznanskimi pismami podziemnymi, wraz z innymi zalozyla i wydawala dwumiesiecznik "Czas Kultury". W latach 1988-1989 przebywala w Izraelu opracowujac wspomnienia ocalalych z Zaglady. W latach 1991-1993 pracowala jako attaché kulturalny w ambasadzie polskiej w Tel Awiwie. Od 1996 mieszka w Polsce. Anka Grupinska specjalizuje sie w tematyce stosunków polsko-zydowskich. Publikuje ksiazki (m. in. Wydawnictwo Literackie, Zydowski Instytut Historyczny, Twój Styl), artykuly prasowe (m. in. "Tygodnik Powszechny", "Rzeczpospolita"), realizuje projekty wystawiennicze. Jest takze koordynatorem miedzynarodowego projektu "Swiadek zydowskiego wieku" (archiwizowanie pamieci o zydowskiej przedwojennej Polsce), prowazi autorska audycje radiowa "O Zydach i o Polakach tez" i uczy warszawskich studentów sztuki czytania i pisanie tekstów literackich.
Anka Grupinska studied English at the Adam Mickiewicz University in Poznan, Poland. She wrote for Poznan’s underground publications and was herself one of the founding publishers of the bi-monthly Czas Kultury. She spent 1988 and 1989 in Israel compiling reminiscences of Holocaust survivors. From 1991 to 1993, she held the post of Cultural Attache at the Polish Embassy in Tel Aviv. She moved back to Poland in 1996 and now writes books on Jewish subjects, mainly dealing with the history of the Warsaw ghetto. She is also a freelance journalist for Tygodnik Powszechny. Anka Grupinska is the director of the Centropa Foundation project in Poland (oral history project) called “The Witness of the Jewish Century¿, presents her own radio programme, “Of Jews and of Poles too¿, and teaches creative writing and oral history in Collegium Civitas and SWPS in Warsaw.
Joanna Szczesna is a journalist writing for Gazeta Wyborcza. Together with Anna Bikont, she’s the author of Pamiatkowe rupiecie, przyjaciele i sny Wislawy Szymborskiej (The Recollected Flotsam, Friends and Dreams of Wislawa Szymborska) a biography of Wislawa Szymborska, the Polish winner of the Noble Prize for Literature. Since the 1970s, Joanna Szczesna has been involved with the democratic opposition movement in Poland, active in the Worker’s Defence Committee (KOR), the co-founder of the independent press in Poland: editor of KOR’s Information Bulletin, Solidarnosc Press Agency and Tygodnik Mazowsze.
Joanna Szczesna, dziennikarka "Gazety Wyborczej", autorka - wraz z Anna Bikont - biografia polskiej noblistki "Pamiatkowe rupiecie, przyjaciele i sny Wislawy Szymborskiej". Od lat 70-tych zwiazana z opozycja demokratycznaw Polsce, wspólpracowniczka Komitetu Obrony Robotników, wspóltwórczyni prasy niezaleznej w Polsce: redaktorka "Biuletynu Informacyjnego KOR-u", Agencji Prasowej "Solidarnosc" i "Tygodnika Mazowsze".
Joanna Klara Agnieszka 'Aga' Zuchowska was born 20 January 1938. Her father was killed in the Katyń massacre. After the war, she moved from Warsaw to Lódz. She obtained a degree in medicine in 1960, qualifying as a specialist in internal medicine in 1973. Dr Zuchowska worked with Marek Edelman for 15 years. In 1982 she left Poland for Algeria where she remained for the next three years, returning to Poland in 1985. She currently lives in Lódz.
Joanna Klara Agnieszka 'Aga' Zuchowska, urodzona 20 stycznia 1938. Ojciec zginal w Katyniu. Po wojnie zamieszkala w Lodzi. Studia ukonczyla w 1960 r. a specjalizacje z chorób wewnetrznych w 1973 r. Doktorat obronila we Wroclawiu. Pracowala z Markiem Edelmanen przez 15 lat. W 1982 r. wyjechala do Algerii. Wrócila do Polski w 1985 r. i mieszka obecnie w Lodzi.
Tags: Austria, Vienna, Otto Bauer, Adolf Hitler
Duration: 5 minutes, 29 seconds
Date story recorded: December 2003
Date story went live: 24 January 2008