a story lives forever
Register
Sign in
Form submission failed!

Stay signed in

Recover your password?
Register
Form submission failed!

Web of Stories Ltd would like to keep you informed about our products and services.

Please tick here if you would like us to keep you informed about our products and services.

I have read and accepted the Terms & Conditions.

Please note: Your email and any private information provided at registration will not be passed on to other individuals or organisations without your specific approval.

Video URL

You must be registered to use this feature. Sign in or register.

NEXT STORY

Meeting with Tamasaburo Bando

RELATED STORIES

Improvisation in The Idiot
Andrzej Wajda Film-maker
Comments (0) Please sign in or register to add comments

This is perhaps the most mysterious scene, chapter in European literature - Nastasia Filipovna lying on a bed behind a curtain stabbed to death by Rogozhin while the two men in her life, Prince Myshkin and Rogozhin, who has just murdered her, are talking, and her whole life seems to return in this conversation they're having. It's the story of The Idiot by Dostoyevsky and the dialogues intertwine. I thought this will have the feeling of improvisation, that they will improvise, they'll learn about various issues in Dostoyevsky and sometimes they'll begin from an unexpected point and will be creating a living theatre. We won't perform this on stage, we'll use a large room. In the Teatr Stary, we had a large room like a sort of lounge for the audience to use during the intervals. We took over this lounge, painting the walls a shade of green that was typical in Russian lounges. Krystyna Zachwatowicz decided not to use electric lighting, so we hung lamps outside the windows from the street which gave a glow against the fabric that was stretched over the window panes to give the impression of a Siberian night. Inside we used paraffin lamps and candles. This gave the audience which was quite small, only about 70-80 people who were observing the struggles of only these two actors. There was Jan Nowicki, he'd played the lead in The Devils as Stavrogin, and there was Jerzy Radziwiłłowicz who'd already been in Crime and Punishment playing Raskolnikov. I have to say that it was a beautiful and very powerful experience and that improvisation and everything that happened was accepted by the audience who had been allowed into the secret of how this play was generated because every time, each evening it awoke anew, depending on which lines the actors remembered. However, at one performance something happened that no one could have predicted. Suddenly, a woman in the audience stood up and came towards our actors saying, 'I am Nastasia Filipovna.' There was confusion, our actors somehow managed to overcome this disruption, returned her to her seat and carried on with the play. But when they later told me about this I thought to myself, she was right. There is no woman in this play. So they're talking about her, but how can I introduce Nastasia? I can't exactly bring her on stage, dead with a knife sticking out of her. That would have been ridiculous. I had no idea of how to introduce Nastasia onto the stage.

To jest może ta najbardziej tajemnicza scena, rozdział w literaturze europejskiej – Nastazja Filipowna zamordowana nożem przez Rogożyna leży na łóżku za kotarą, a dwóch jej mężczyzn jej życia, książę Myszkin i Rogożyn, który ją przed chwilą zamordował, rozmawiają i całe to życie jak gdyby w tej swojej rozmowie wraca. Powieść Dostojewskiego Idiota, dialogi przewijają się. Pomyślałem, że to będzie miało charakter jakby improwizacyjny, że to oni będą improwizować, nauczą się różnych kwestii z Dostojewskiego i będą czasem zaczynać od niespodziewanego miejsca i że to będzie tworzyć jakby taką żywą... jakby żywy teatr. Że nie będziemy grać tego na scenie, tylko zagramy to w dużym salonie. Mieliśmy w Starym Teatrze takie duże pomieszczenie właśnie, taki salon dla... dla widzów na przerwę. Ten salon żeśmy zajęli, pomalowaliśmy ściany na taki zielony kolor, taki bardzo typowy dla rosyjskiego salonu. Krystyna Zachwatowicz zdecydowała, żeby nie robić oświetlenia elektrycznego. Za oknami tylko powiesiliśmy na ulicy lampy, które dawały taki poblask na zasłoniętych płótnem szybach, jak gdyby tam była biała noc. A tutaj były lampy tylko naftowe i świece. To dawało taki dla widowni, której nie było dużo – 70, 80 osób przyglądało się temu zmaganiu dwóch aktorów tylko... Grał Jan Nowicki, który grał w Biesach najważniejszą rolę prowadzącą Stawrogina i grał Jerzy Radziwiłłowicz, który grał wcześniej już w Zbrodni i karze Raskolnikowa. Muszę powiedzieć, że to było bardzo piękne i takie silne przeżycie – i ta improwizacja, i to wszystko, co się działo bardzo... bardzo było zaakceptowane przez widzów, którzy jakby zostali dopuszczeni do tajemnicy powstawania właściwie spektaklu, bo on za każdym razem, każdego wieczoru budził się jakby na nowo w zależnosci od tego, jakie oni teksty sobie przypominali. Ale na którymś z tych spektakli zdarzyło się coś, czego nie można było przewidzieć w ogóle. Nagle z widowni wstała kobieta, podeszła do naszych aktorów i powiedziała: 'Ja jestem Nastazja Filipowna'. Zrobiła się konsternacja, na sali nasi aktorzy jakoś zręcznie wybrnęli z tej sytuacji, usadzili ją i zagrali do końca. Ale kiedy opowiedzieli mi tą scenę, pomyślałem sobie: 'No, ale ona ma rację. Przecież tu brak kobiety jest'. Dobrze, że oni opowiadają. No ale jak tutaj wprowadzić Nastazję. No ale trudno jest zrobić, że nagle Nastazja zabita z nożem wychodzi na scenę, byłoby to raczej śmieszne. Nie miałem żadnego pomysłu jakby można Nastazję wprowadzić na scenę.

Polish film director Andrzej Wajda (1926-2016) was a towering presence in Polish cinema for six decades. His films, showing the horror of the German occupation of Poland, won awards at Cannes and established his reputation as both story-teller and commentator on Poland's turbulent history. As well as his impressive career in TV and film, he also served on the national Senate from 1989-91.

Listeners: Jacek Petrycki

Cinematographer Jacek Petrycki was born in Poznań, Poland in 1948. He has worked extensively in Poland and throughout the world. His credits include, for Agniezka Holland, Provincial Actors (1979), Europe, Europe (1990), Shot in the Heart (2001) and Julie Walking Home (2002), for Krysztof Kieslowski numerous short films including Camera Buff (1980) and No End (1985). Other credits include Journey to the Sun (1998), directed by Jesim Ustaoglu, which won the Golden Camera 300 award at the International Film Camera Festival, Shooters (2000) and The Valley (1999), both directed by Dan Reed, Unforgiving (1993) and Betrayed (1995) by Clive Gordon both of which won the BAFTA for best factual photography. Jacek Petrycki is also a teacher and a filmmaker.

Tags: Nastazia Filipovna, The Idiot, Teatr Stary, Devils, Crime and Punishment, Fyodor Dostoyevsky, Krystyna Zachwatowicz, Jan Nowicki, Jerzy Radziwiłłowicz

Duration: 3 minutes, 37 seconds

Date story recorded: August 2003

Date story went live: 24 January 2008